Skellibjalla

Fyrir löngu síðan þegar ég var skólastelpa fannst mér ekkert jafn leiðinlegt í skólanum og handavinnan. Það var í rauninni alveg sama hvað ég átti að gera og hversu skemmtilegur kennarinn í rauninni var, mér leiddist bara að þurfa að vera í handavinnutímum. Skyldustykkin fannst mér ótrúlega ljót og hallærisleg og undraðist stöðugt furðulegan smekk þeirra sem réðu. Ég sé reyndar þegar ég lít til baka að stykkin voru kannski ekki jafn slæm og mér fannst þau þá og sem betur fer lærði ég töluvert á þessum tíma.

Strax og ég fékk einhverju um það ráðið hætti ég í handavinnu. Valdi að fara bóknámsleiðina til þess eins að losna við þessa leiðinda handavinnu. Og nú gat enginn pínt mig lengur til að vinna þessi ömurlegu handavinnu.

Nú myndi sá sem ekki þekkir mig segja að þar með hljóti samleið mín og handavinnunnar hafa verið að fullu  lokið. En það var öðru nær. Ég var varla hætt í skólahandavinnuni þegar ég tók mig til og rakti upp peysurnar og annað sem ég hafði prjónað og heklað í skólanum. Og þá hófst loks alvöru handavinnukafli hjá mér. Ég heklaði nefnilega forláta ömmudúlluteppi úr öllum afgöngunum. Hrikalega flott teppi sem ég átti lengi eða allt þar til ég lánaði óskilvísum frænda mínum það.

Hekltímabilið hjá mér varð nokkuð langt. Ég hafði lært sem lítil stelpa að hekla hjá henni Siggu á loftinu og sjálfsagt tók hún ekki eftir því að stelpa hélt á heklunálinni á sinn hátt og alls ekki eins og handavinnukennarar vildu. En það kom aldrei að sök. Eftir 16 ára aldurinn var ég kolfallin fyrir hekli. Ég keypti mér nokkur sænsk heklblöð og skildi hvorki upp né niður í þeim í fyrstu en með hjálp myndanna lærði ég að skilja táknin. Ennþá finnst mér best að hekla uppá á sænsku. Í þessum blöðum voru fjölmargir fallegir dúkar og þá heklaði ég í miklu magni í öllum regnbogans litum. Sem betur fer heklaði ég einnig úr ólituðu garni því þessir lituðu urðu heldur leiðigjarnir eftir því sem árin liðu og nú eru þeir lituðu sem betur fer allir glataðir.

En svo tók prjónatímabilið við hjá mér. Ég prjónaði mestmegnis úr lopa vegna þess að ég hafði einfaldlega ekki efni á öðru. Reyndar slæddist með ein og ein peysa úr einhverju ódýru garni. Norskt ullarband var í miklu uppáhaldi en ég hafði bara sjaldnast efni á því. Akrílið varð því gjarnan fyrir valinu. Það brakaði í því þegar ég prjónaði og ég fékk oft gæsahúð því þetta hljóð fór í mig. Stundum þurfti að teygja akrílbandið áður en maður prjónaði úr því til að það færi ekki fjandans til við þvott. Þá voru hljóðin verst.

Sjálfsagt hef ég alltaf hannað peysur því ég studdist mjög sjaldan við uppskriftir. En í þá daga kölluðum við það ekki að hanna heldur að prjóna út í loftið eða að prjóna upp úr sér. Margar skemmtilegar flíkur litu dagsins ljós á þessum árum. Ég man t.d. eftir einni peysu sem ég gerði úr tvöföldum lopa með munstri úr norsku ullarbandi. Hún var æði. Munstrið í henni var bæði prjónað og einnig saumað í hana. En því miður finn ég hvergi mynd af henni. Kannski er það bara ágætt. Stundum eru minningarnar nefnilega flottari og betri en raunveruleikinn.

Fyrir nokkru lauk ég við uppskrift að peysu sem ég prjónaði út í loftið síðastliðið sumar þegar ég var í sveitinni hjá dóttur minni. Eins og allar uppskriftir fékk þessi nafn og kallast Skellibjalla. 

Peysan var prjónuð á litla ömmuskottu sem vildi fá peysu úr fallega bleika lopanum sem amma hafi tekið með sér í sveitina. Við ákváðum svo í sameiningu hvernig peysan ætti að vera eða að minnsta kosti svona í stórum dráttum. Svo byrjaði amma að prjóna. Eftir því sem peysunni miðaði áfram ákvað sú stutta að á henni ætti að vera álfahetta. Þetta lét amma auðvitað eftir henni. Hvað annað? Peysan er þægileg í alla staði enda hefur hún Birna mín notað hana mjög mikið. Myndirnar í þessu bloggi eru af ömmuskottunni minni peysunni sinni.

En allt um það. Nú hætti ég þessu rausi – í bili að minnsta kosti.

En ef þig langar að eignast uppskriftina að Skellibjöllu getur þú fengið hana keypta á 500 krónur. Hafðu samband við mig á prjonauppskriftir@gmail.com

Kveðja, Guðbjörg Dóra